Sto lat, sto lat... Wróć. Najlepszego nowego roku!

Nowy rok przyjdzie jeszcze starorocznie ze sprawdzianami i całym tym chłamem okołoszkolnym, wszak rada pedagogiczna czeka na zamknięcie semestru i a nuż uda się podciągnąć klasówkami opornym to, co było olewane przez pół szkolnego roku. Oboje z dziedzicem nie pojmujemy, dlaczego ta "troska" obejmuje pełen skład klasy, grunt jednak że obejmuje i trzeba przyswoić wiedzę. Dziedzic przyswaja, matka rykoszetem.
Tym razem przyroda.
- Rzeknij dziecko, co kształtuje krajobraz polskiego pasa pobrzeży?
- Wiatr i piasek.
- Z trzech wiatr jest dobrze. Piasek nie. Ponawiam pytanie.
- Mnie to interesuje skąd się ten piasek w ogóle wziął?
- Chemia. - Odpowiedź skonstruowana zgodnie z niewypowiedzianym tłem pytania, bo odnosi się ono raczej do teorii Wielkiego Wybuchu. Ryzyk fizyk.
- Ja myślę, że Ziemia na początku była zimną,  szarą skałą w obojętnym Wszechświecie.

A jednak.

Czego się nie robi, żeby nie odpowiedzieć na pytanie, na które się odpowiedzi nie zna, bo proces powtórzenia odwaliło się po łebkach.
Nie poszło.
Jak zawsze.
Matka Gestapo nie zapomina.

A rano zrobię jajecznicę....

- Rozmyślałem dziś w szkole nad życiem.
- Ale tak dokładnie to...? - zabłysnęłam faktów nie sklejając zbytnio.
- Popatrz. Nie widzę swoich uczuć, mogę je tylko pokazać innym. Nie widzę swojej twarzy.
- A w lusterku?
- A co jeśli lustro nie pokazuje mojej prawdziwej twarzy? Co jeśli to wszystko to tylko film nakręcony przez los? Zagubiłem się na chwilę.

#dwanaścielat