997

Ze wspomnień terrorysty ze specjalnymi pozdrowieniami dla czytających policjantów

- Wiesz, dziś byli w przedszkolu panowie policjanci i mieli krew w radiowozie [skąd owo dziecko wie, że tenże samochód to radiowóz, to ja pojęcia nie mam - przyp. aut.], więc powiedziałem panu policjantowi, że ma krew, a on pomyślał i powiedział, że prowadzili takiego bardzo złego pana i jemu krew leciała z noska. Zły to musiał być pan, wiesz. A i widziałem ich telefon, śmieszny. Wyglądał jak czołg, bo miał...hmmm....
- Antenkę.
- Antenkę, tak.
- To takie radio było. Krótkofalówka się nazywa.
- Radio, no.

Hitlerjugend przejawiał skłonności intelektualnie terrorystyczne od lat najmłodszych. Do dziś pamiętam tę rozmowę, a wcześniej rozmowę z panią przedszkolanką, jak to Całodobowy zmonopolizował całą pogadankę rozkładając pracę policjanta na czynniki pierwsze i interesując się elementami, którymi z założenia miał się nie interesować, jak broń, kajdanki, sposoby prowadzenia przesłuchań i formy stosowanego przymusu, bo co jeśli zły pan nie chce. Do dziś też szczerze współczuję panom policjantom, którzy musieli prawdę dostosować do wieku adwersarza i jego poziomu dociekliwości.

 

 

 

Matrymonialnie

Wspomnienia się powoli kończą. Na tyle powoli, że jeszcze kilka wpisów uda się z nich sklecić. Jednak poza kilka już nie wyjdziemy. Zmęczeni popisami lingwistycznymi odetchną.

Poranek:
T: Patrz jaki ładny piesek. Jak Juniorek. - [zdechły ponad 3 lata temu pies dziadków - przyp aut.]
M: Faktycznie miły.
- Ale Juniorek poszedł do nieba, takiego psiego nieba, do Bozi. Pani Bozi córki Pana Boga...
- Mniej więcej... - zbita z tropu matka gorączkowo szuka sposobu na wyjaśnienie zawiłości językowych, bo ostatecznie samo słowo Bozia jest jakby rodzaju żeńskiego.
- Dlaczego Juniorek nie urodził sobie żony?
- Żony się nie rodzi. Żonę się spotyka - mózg należy mieć niemal elektronowy, żeby w miarę sprawnie przetwarzać rewelacje Wojtkowe.
- To dlaczego nie spotkał żadnej psinki?
- Czasem tak bywa, ze się nie spotyka. Nie każdy ma żonę, albo męża. Ja męża też nie mam. - głupota nie ratuje, z osłów robią salami.
- No nie masz. A spotkasz?
- Myślę, że spotkam.
- Albo nie. Ja będę twoim mężem. - no doczekałam
- Tak? A chcesz?
- Pewnie.
- I będziesz się mną opiekował? I nosił mi zakupy? I naprawiał różne rzeczy?
- Tak, ale w takim razie musimy poczekać, aż dorosnę.

Popołudniu:
T: Wiesz, jak będę dorosły to sobie urodzę dziewczynę. - to się nacieszyłam posiadaniem męża...
M: Spotkasz dziewczynę, jak będziesz dorosły.
- Spotkam?
- Na pewno. A ona ci urodzi dziewczynkę, waszą córeczkę.
- O, tak. Córkę. A potem jak nam córka urośnie to ona spotka fajnego męża. Tak?
- Tak. Wtedy wasza córka spotka fajnego męża.
- Masz rację. To jak zostanę królem Arturem urodzę sobie małą córeczkę z moją dziewczyną królową.
- Owszem, córeczkę królewnę.
- Królewnę. Tak.

Ciąg dalszy planów matrymonialnych - następny poranek:
T: No to tak, dorosnę i zostanę prawdziwym królem. Znajdę dziewczynę i urodzimy sobie córeczkę. A potem wiesz co?
M: Pojęcia nie mam. Co potem?
- Zbuduję zamek, a co innego? Musimy gdzieś mieszkać. Czekaj, czekaj. A Ty? Ty tu zostaniesz?
- Owszem, ja tu zostanę.
- Z ciocią?
- Myślę, że raczej z Mańką [kotka - przyp. aut.].
- Nie z ciocią?
- Ciocia znajdzie sobie królewicza.
- O, masz rację. To ty też musisz sobie znaleźć królewicza, żebyś nie została sama. 

Jak dziecko i na szybko

Żeby nie było już całkiem łyso, bo się coś widać uspokoiliśmy, powspominajmy.

Kategoryczny sprzeciw matki w niesprecyzowanej kwestii spotkał z się z terroryścinym oskarżeniem:
- Traktują mnie jak dziecko.
Wychodząc usłyszałam jeszcze pełne zdziwienia stwierdzenie ciotki:
- Ale zdaje się, że Ty jesteś dzieckiem.
- Ojjj. - odpowiedział na to terrorysta.

Po kąpieli natomiast usłyszałam niecierpliwe pytanie (należało zmierzać już w kierunku łóżka):
- Czy mogę zamienić z ciocią dwa słówka tylko?
- Owszem, proszę.
- Ciociu, szybko, bo mogę tylko dwa słówka.
- Dawaj. - zakrzyknęła zagadnięta.
- Kiedyś byłem mały, a potem byłem duży, a potem byłem dzidzią.
- ...Aha.
- No! Dobra, mamo. Skończyłem. - pokiwał głową i wsunął się pod kołdrę.

Reasumując - zupełnie u nas normalnie było zawsze.

"Wiadoma rzecz, stolyca..." ♪

Specjalnie dla fanów ze stolicy. Marzec sprzed dwóch lat. Z listów do babci. "Warszawa da się lubić..."

Najpiękniejsze na świecie Muzeum Wojska Polskiego. Jeśli kiedykolwiek będą ten przybytek doznań militarnych wyprzedawać, zaklepane są samolot szturmowy IŁ 10 i niemiecka haubica naprzeciwko wspomnianego samolotu stojąca - jak się wtedy dowiedziałam, postawimy rzeczone na balkonie (którego zresztą także jeszcze nie mamy). Część początkową zbiorów do wieku XVII odwiedziliśmy 3 razy; resztę udało się w bólach ukończyć tylko na zasadzie wyszukiwania siodeł znamionujących posiadanie koni w formacjach wojskowych, wskazywania szabli oficerskich i hiperbolicznego zachwycania się karabinami, przez dział dotyczący historii wojsk specjalnych przeszedł tylko dlatego, że na drugim końcu sali była wystawa czasowa z wczesnym uzbrojeniem krajów Afryki i Azji.

Odwiedzenie Muzeum Narodowego i działu starożytności skończyło się pełnym dramatyzmu stwierdzeniem:
- Mamuś! Oni w ogóle nie walczyli. Tu nie ma broni!

Podczas powrotnej jazdy autokarem wzdłuż Wisły powitał rzeczoną słowami:
- O do licha! Popatrz, morze!
- To nie jest morze, tylko Wisła, najdłuższa rzeka Polski.
- Rzeka? Nie morze?
- Rzeka, owszem.
Kilka minut później:
- To nie może być rzeka. Za długo. To już jest morze.

"...tutaj szczęście można znaleźć, tutaj serce można zgubić." ♫

Sanderot

Nie opędzę się (nie to, że to nie jest miłe, ale już policja czyta, więc trzeba się opanować)
Seria Wspomnienia.

Młodzieniec wyszperał w skrzynce figurkę rycerza i zapamiętale się nią bawił. Akurat przechodziła w pobliżu ciotka młodzieńca.

T.: Ciociu, popatrz. To rycerz Sanderot.
C. (zaintrygowana imieniem): O, a co to?
T. (zdziwiony): No... rycerz.
C. (nadal o imieniu figurki): Nie, nie, ale skąd to wziąłeś?
T. (z wyraźną dezaprobatą w głosie): Z pudeła.

W zasadzie ciotka sama sobie winna. Pytania zadawała nieprecyzyjne. Diaboliczna tendencja do łapania za słówka utrzymuje się niezmiennie. Tak, wiem, przyznaję się.

Kulfon, Kulfon

Matka się zbuntowała i kategorycznie stwierdziła, że czuje się urażona niewłaściwym zachowaniem, w związku z czym dla dobra postronnych zaprzestaje rozmowy. Nie da się przejść do porządku dziennego nad faktem tak jawnego lekceważenia, zatem przez 23 minuty głośno i dobitnie należy ją informować, że oto właśnie się z nią także nie rozmawia, że już nigdy nic się do niej nie powie, że jest się obrażonym. Po wspomnianych 23 minutach:

- Uprzejmie przypominam, że obiecywałeś do mnie się nie odzywać.
- Nie mówię do Ciebie. W ogóle nie mów do mnie, bo ja z Tobą nie rozmawiam. Jeśli myślisz, że będę z Tobą rozmawiał, to się mylisz. Już nigdy, nigdy, nigdy nie będę z Tobą rozmawiał, ...
(7 minut później)
- Mamo, MAMO! MATKA!!!
- Słucham.
- Nie mów nic! Pamiętaj, że nie rozmawiam z Tobą. Jeśli Ty ze mną nie rozmawiasz, to ja z Tobą też nie rozmawiam, ... (kolejne 5 minut perory).

"Kulfon, Kulfon, co z ciebie wyrośnie..."

Osobliwości przedszkolne

Jak zawsze proces ubierania się do przedszkola przeciągał się w nieskończoność, bo młody fantasta zapamiętale opowiadał kolejną historię z życia jakiegoś stworka ubranie zakładając jedynie w krótkich chwilach zaczerpnięcia oddechu. Huknęłam więc, że prędzej mi ręka uschnie, niż mu pomogę i że nie wnoszę pretensji do faktu mówienia, ale na ile się ubierze do godziny "zero", to tak ubrany wyjdzie. Dziecko drgnęło wystraszone, przyspieszyło działania, ale widać, że coś tam "przemóżdża" w łebku. W połowie drogi do przedszkola usłyszałam dobiegające z dołu dziarskie:

- Przepraszam, ze nie słuchałem.
- Nie szkodzi. Przepraszam, że krzyknęłam. Ale rozumiesz...?
- Rozumieć rozumiem... Czy Ty jesteś pewna, że mnie lubisz?
- Ja cię kocham i dlatego chcę cię wychować na samodzielnego mężczyznę.
- Osobliwe..... - odpowiedział mój syn cmokając głośno i kiwając głową.

Klocki pod Grunwaldem

- MATKA!!! Jagieło bije naszego SZEFA! Dowódco, nie wygłupiaj się, WALCZ!

Po pierwszym wrzasku wyrżnęłam głową w szafkę zrywając się do lotu z przekonaniem, że co najmniej mi ktoś dziecko morduje. Po czym stwierdziłam, że to jeszcze nie ten wiek wprawdzie, ale niedługo zacznę niechybnie posikiwać przy śmianiu się.

Żołnierz, rycerz... dwa bratanki

-Tak jest, mon capitaine! - zakrzyknął terrorysta salutując chwilę po wdzianiu ciapatego sweterka.

Ubierz faceta w panterkę, a od razu wybierze się na wojnę. Wprawdzie niecałe 5 minut później karabin pieczołowicie ułożył na półce, wydłubując całą kolekcję mieczy i wysłużony chałacik z czarnym krzyżem, ale co się nawojował to jego.

Bogurodzica erchstanden

Będąc dzieckiem miedzychorągwianym nie ma się lekkiego życia w kwestii przynależnościowej. Czasem jednak wystarczy być Terrorystą, wcześniej Imperatorem, poprzednio Władcą Żmijek, a na samym początku Rybciem. Aktualnie dodatkowo hrabiątkiem, Całodobowym, Hitlerjugend i....uffff (mian wielu). W każdym razie, jak można przeczytać poniżej - chłopak jest ponad podziałami.

- Mamo, opowiedz mi jakąś modlitwę... może być "Bogiem sławiena"*, a potem "fon de marte"[von der Marter]**...


* Bogurodzica
**Christ ist erstanden

Pierwsze zapiski profilowe...

Wrażenia z balu przebierańców:

- Mamo, Mikołaj też był rycerzem. Ale on nie był Krzyżakiem, jak ja. On był ten z orzełem. Miał koszulkę z orzełem. Za dużą. (Z wyraźną naganą w głosie) Słuchaj, ja podejrzewam, że on nawet nie zrobił sobie kolczugi! (Po chwili namysłu) Stwierdzam, że ci z orzełami nie są tacy fajni.

...

i pojawia się odwieczny dylemat Matki Polki z Pomezańskiej - być wierną krajowi czy chorągwi?